அமெரிக்காவின் ஸான் பிரான்சிஸ்கோ கடற்கரையில் ஜேக் நடந்துகொண்டிருந்தான். மனம் போன போக்கில் கால்போன போக்கில் என்பார்களே அது போல நடந்து கொண்டிருந்தான். அவன் அப்படி நடந்த வருடம் 1949.அவனை வறுமை பிடித்து ஆட்டியது.
அடுத்த வேளைப் பசிக்கு என்ன செய்யப்போகிறோம்? அவனுடைய திருமண வாழ்க்கை இனிக்கவில்லை.
அவனுடைய குழந்தைகளுக்கு ஒரு நல்ல துணி எடுத்துக்கொடுக்க வழியில்லை; குழந்தைகளே, என்ன அப்பா? என்ற வெறுப்பான பார்வையை வீசியது அவனை மிகவும்நொந்துபோக வைத்திருந்தது.
வேலை தேடி அலையாத இடமில்லை; ஏறி இறங்காத நிறுவனங்கள் இல்லை; சலிப்பு ஏற்பட்டு வாழ்க்கையை வெறுத்தவனாக கால்கள் கடற்கரையில் நடைபோட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. நாக்கு வறண்டு
தண்ணீருக்காக ஏங்குகிறது.
ஒருகணம் கடலை நின்று பார்க்கிறான். கண்ணுக்கு எட்டியமட்டும் தண்ணீர். ஆனால் தவித்த வாய்க்கு இந்தத் தண்ணீரைக் குடிக்க முடியுமா? ஓரிடத்தில் நின்று கடலை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
அவனுடைய வாழ்க்கைத் தாகத்தை முழுவதும் தீர்க்கப்போகும் விடை அவனுக்குக் கிடைக்கப் போவது தெரியாமல் முழங்கால் அளவு தண்ணீரில் நிற்கிறான். குனிந்து ஒருகை நீரை அள்ளுகிறான்.
அவன் அப்படித் தண்ணீரை அள்ளிய பொழுது ஒரு பாட்டில் மிதப்பது அவனது பார்வையில் படுகிறது.
தண்ணீரை உதறிவிட்டு அந்தப் பாட்டிலை எடுத்துப் பார்க்கிறான். அந்தப் பாட்டிலுக்குள் ஒரு காகிதம் இருப்பது தெரிகிறது. பாட்டில் மூடியைத் திறந்து அந்தக் காகித்தத்தை எடுத்துப் படிக்கிறான்.
அவன் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. மண்ணுக்கும் விண்ணுக்கும் தாவுகிறான், சந்தோசத்தில்!
அந்தப்பாட்டிலில் எழுதி இருந்தது இதுதான். "என் பெயர் டெய்சி சிங்கர் அலெக்சாண்டர். இந்தக் கடிதம் கிடைக்கும் நபர் அதிர்ட்ட சாலி. என்னுடைய சொத்தை இந்தத் துண்டுக்
காகிதம் கிடைப்பவரும் எனது வழக்கறிஞர் பி.கோவின் ஆகிய இருவரும் சரிபாதியாக பிரித்து எடுத்து அனுபவிக்கலாம்,-ஜூன்,30, 1936" என்று எழுதி கையொப்பமிட்டு இருந்தார்.
ஜேக் வுர்ம் இதன் பிறகு ஒரு வழக்கறிஞர் நண்பரைப் பிடித்து வெகு சிரமப்பட்டு அந்தக் கடிதத்தை எழுதிய மூலத்தைக் கண்டுபிடித்தார். டெய்சி சிங்கர் அலெக்சாண்டர் லண்டன்வாசி. சாதாரண ஆளில்லை.சிங்கர் தையல் மிசின் நிறுவன பங்குதரகளில் ஒருவர்! ஜேக்குக்கு கிடைத்தது சுமார் 6 மில்லியன் டாலர்கள்! அதுமட்டுமல்ல வருடம் தோறும் $ 80,000 டாலர்கள் அதன் ஸ்டாக் மார்க்கெட்டிலிருந்துவருடாவருடம் நிலவரத்துக்கு ஏற்ப கூடவோ குறைத்தோ கிடைக்கும்.
டெய்சி சிங்கர் அலெக்சாண்டர் தாம் இறந்த பின்பு தம்முடைய சொத்துக்களை யாருக்குக் கொடுப்பது ? என்று பலவாறாக யோசிக்கிறார். உறவினருக்கு கொடுப்பதா? நண்பர்களுக்கு
கொடுப்பதா? மக்கள் நலம் பேணும் தன்னார்வல நிறுவனங்களுக்குக் கொடுப்பதா? இறுதியாக
ஒரு முடிவு எடுக்கிறார். தமது சொத்தை நிர்வகிக்கும் வழக்கறிஞருக்கும் முகம் தெரியாத ஒரு
தேவையுள்ள ஏழைக்கும் சரிபாதியாகப் போய்ச் சேரவேண்டும் என்று முடிவு செய்கிறார்.
அதன்படி மேலே சொன்ன கடிதத்தை எழுதி ஒரு கண்ணாடிக்குடுவையில் வைத்து தேம்சு நதியின் நீரோட்டப் பகுதியில் வீசுகிறார். வீசியது 1937ம் வருடம் ஜூன் மாதம் 20ம் தேதி.
கடலாராய்வாளர்கள் கருத்தின்படி இது வட கடலுக்குச் சென்று ஸ்காண்டினேவியா, இரசியா, மற்றும் சைபீரிய கடல் பயணம் மேற்கொண்டு பசிபிக்பெருங்கடலில் சங்கமித்து சுமார் 12
வருடங்களுக்கு மேல் பயணித்து சான் பிரான்சிசுகோவை அடைந்திருக்கிறது.
அதுவும் டெய்சியின் கனவுப்படி ஒரு பென்னி கூட கையில் இல்லாமல் வாழ்வா? சாவா? என்ற போராட்டத்திலிருந்த ஜேக்கிற்கு இந்த யோகம் கிடைத்திருக்கிறது.
டெய்சி தன் உயிலை ஒரு கண்ணாடிக் குடுவையில் போட வேண்டிய அவசியம் என்ன? அவர் மரணிக்கும்போது தம்மோடு ஒரு பைசாவைக்கூட உடன் எடுத்துப் போகமுடியாது என்பது
தெரியும். அதனால்தான் அவர் அதை தாம் விரும்பியவண்ணம் இந்த உலகில் பிறருக்குப் பயன்படும்படி செய்தது அவர் எண்ணியவாறே ஒரு தேவையுள்ள மனிதருக்குப் பயன்பட்டது.
ஜேக்கும் அவருடைய காலத்துக்குப் பின் அந்தச் சொத்துல் சிறு துளியளவும் எடுத்துச் செல்ல முடியாது. ஜேக் மட்டுமல்ல நாமும் நம் இறப்பிற்குப் பின் எதையும் நம்மோடு எடுத்துச் செல்ல முடியாது.
டெய்சி செய்தது போல நாம் ஒரு கண்ணாடிக்குடுவையையும் ஒரு கடலில் கலக்கும் நதியை நாம் தேடிக்கொண்டிருக்கத் தேவையில்லை. நாம் வாழுகிற காலத்தில் நம்மால்
முடிந்த உதவிகளை எதுவுமே முடியாதவர்களுக்காகச் செய்வோம்; நமக்குப் பிறகு தேவையுள்ளவர்களுக்கு நம் உழைப்பால் கிடைத்த சேமிப்பை அளித்து இறைவனின் நித்திய வாழ்க்கையில் நாம் இணைய முடியும். "உன்னிடம் இருப்பதையெல்லாம் விற்று ஏழைகளுக்குக் கொடுத்துவிட்டு என்னைப் பின் செல்," என்ற
ஆண்டவர் யாருக்கோ சொன்னதல்ல; நமக்காகச் சொன்னதுதான்! இவ்வுலகத்தில் நாம்
செய்வதால் அவ்வுலகத்தில் அதன் பலனைப் பெறுவோம்.
